Staw Łącka Grobla to drugi co do wielkości staw parku zwierzynieckiego, w sąsiedztwie którego można natrafić także na liczne śródleśne rozlewiska i naturalne oczka wodne. Taki obszar sprzyja pojawianiu się charakterystycznych roślin, takich jak: psianka słodkogórz, jaskier jadowity, salwinia pływająca czy łanowo występująca trzcina pospolita. Co ciekawe, ta mozaika siedlisk w terenie jest atrakcyjna także dla zaskrońca zwyczajnego.
Staw Łącka Grobla wraz ze swoimi wyspami i szuwarami stanowi bardzo dobre schronienie dla okolicznego ptactwa, które w tych sprzyjających warunkach jest mniej narażone na ataki drapieżników mogących niszczyć ich lęgi. Swoje lęgi na tym terenie wyprowadzają pospolite kaczki krzyżówki oraz łabędzie nieme. Oba gatunki należą systematycznie do rzędu blaszkodziobych, co oznacza, że ich dzioby mają charakter sita i odcedzają z wody drobne bezkręgowce i rośliny. Charakterystycznymi mieszkańcami stawów parkowych są ważki. Spotkać można tutaj przedstawicieli takich gatunków, jak: husarz władca, świteziankę dziewicę, pałątkę pospolitą, szablaka krwistego czy pióronoga zwykłego. Tymi drapieżnymi owadami zajmuje się dziedzina zwana odonatologią. A ewolucyjnie jest to grupa najstarszych współcześnie żyjących owadów. Ich rodowód sięga… 325 mln lat, do ery paleozoiku, kiedy to żyły ważki o rozpiętości skrzydeł dochodzącej do 75 cm. Kolejną ciekawostką jest fakt, że ważki, jako jedne z nielicznych (prócz egzotycznych kolibrów) potrafią wykonać tzw. zawis w powietrzu – czyli utrzymują się w powietrzu w bezruchu względem ziemi.
Gatunek paproci ściśle chroniony w Polsce, występujący w eutroficznych, naturalnych i antropogenicznych zbiornikach wodnych. Jedyny przedstawiciel paproci wodnych w kraju. Posiada pędy o długości do 20 cm, unoszące się na wodzie oraz dwa rodzaje liści: płaskie i eliptyczne – nawodne oraz pocięty na 3 – 8 nitkowate odcinki przypominające korzenie – liść podwodny. Zagrożeniem dla tego gatunku jest zanieczyszczenie wód, wysychanie zbiorników, a także regulacja rzek związana z niszczeniem ich starorzeczy.
Staw Łącka Grobla znajduje się pod opieką Polskiego Związku Wędkarskiego (PZW) i funkcjonuje jako łowisko specjalne. PZW dba o zachowanie zasobów ryb i ich biologiczną równowagę poprzez poławianie lub zarybianie stawu. Co ciekawe, niektóre gatunki utrzymują się głównie dzięki zarybianiu, a zasady połowu regulują specjalne przepisy – np. niektóre ryby są objęte okresami i wymiarami ochronnymi, co oznacza, że nie można ich łowić w pewnym okresie roku lub okazów zbyt małych. Wędkowanie dozwolone jest wyłącznie dla osób posiadających kartę wędkarską. Zdobyć ją można po zdaniu egzaminu ze znajomości przepisów o rybactwie śródlądowym. Należy mieć także zezwolenie gospodarza danego łowiska.
Gatunek, który jeszcze w latach 70 – tych XX wieku należał do rzadkości, gdyż w całym kraju gniazdowało zaledwie kilkadziesiąt par. Jego nazwa nie do końca zgadza się z jego biologią – potrafią wydawać wiele rodzajów chrząknięć, zachrypniętych gwizdów czy parsknięć, zwłaszcza w komunikacji międzyosobniczej oraz syczenie na intruza. Ciekawym zjawiskiem jest start i lądowanie tak okazałego gabarytowo ptaka – potrzebuje dużo miejsca, dużą taflę, np. stawu, aby nabrać rozpędu, by móc się wzbić w powietrze lub bezpiecznie osiąść na tafli stawu. Jest jednym z najcięższych ptaków. Łabędzie swój pokarm znajdują głównie pod wodą, dlatego często można je zobaczyć, gdy przód ciała mają zanurzony z uniesionym ponad wodę kuprem. Do zdobywania pokarmu wykorzystują swoją długą szyję, głównym składnikiem diety jest pokarm roślinny, ale nie pogardzą także larwami i owadami wodnymi, ślimakami czy małżami, które także zasiedlają stawy parkowe. Pary, które dobierają się już jesienią, z reguły dochowują sobie wierności do śmierci.
