Wśród całej palety siedlisk przyrodniczych znaleźć można tutaj także łąki. Ich pochodzenie jest zarówno naturalne (np. przy zalewowej dolinie Pszczynki), jak i sztuczne – będące wynikiem działalności człowieka. Przykład taki stanowi jeden z dwóch przystanków krótszej trasy „Tropem żubra”. Ten fragment parku był w przeszłości wykorzystywany rolniczo i prawdopodobnie łąka dawała dość wysokie plony, jednak o niezbyt wysokich wartościach odżywczych. Charakterystyczne dla tego siedliska było duże uwilgotnienie, stąd też konieczny był system melioracyjny, który zapewniał w tym miejscu optymalny rozwój roślinności. Obecnie łąka nie jest koszona, a system melioracyjny nie jest utrzymywany w odpowiednim stanie technicznym. Stąd też pojawił się bujny wzrost runi (ponad 1,2 m), pokazały się takie gatunki, jak: manna mielec, mozga trzcinowata, sitowie leśne i pokrzywa zwyczajna, których występowanie świadczy o wciąż dużej wilgotności gleby. Pozostawienie dalszego rozwoju łąki w rękach natury zapewne przyniesie powrót w to miejsce lasu, który rósł tutaj zanim człowiek przekształcił łąkę do celów rolnych.
Idąc dalej trasą przechodzimy do siedliska leśnego o charakterze bardzo zbliżonym do lasu naturalnego, charakteryzującego się wielopiętrowością budowy. W górnym piętrze dominują dęby szypułkowe z lipą drobnolistną i olszą czarną oraz pojedyncze wiązy szypułkowe. Warstwę podrostu i podszytu tworzą: dęby szypułkowe z lipą drobnolistną i olszą czarną, wiązy szypułkowe, grab pospolity, klon zwyczajny, leszczyna pospolita, trzemielina zwyczajna. W warstwie runa widoczne są turzyca drżączkowata, której towarzyszy gajowiec żółty i skrzyp leśny oraz siewki dębów szypułkowych, grabów pospolitych i lip.
