Sztucznie utworzone kanały, pozostawione później przez człowieka, zwracają się ku swojemu naturalnemu kształtowi. Pogłębianie kanałów, jakim początkowo była Młynówka, nadało tej rzece bardziej naturalny charakter i powstałe zakola mogą przypominać meandry dzikich rzek. Poprzez charakterystyczną, miejscową nieregularność linii brzegowej, nurt przy wyższym poziomie wody powoduje z jednej strony erozję brzegów, gdy tymczasem po przeciwległej stronie akumulowany zostaje materiał, powodując tym samym wypłycanie dna. Poprzez erozję, transport i akumulację materiału rzecznego, Młynówka posiada zdolności rzeźbotwórcze w najbliższym swym otoczeniu. Następuje także tzw. biologiczna obudowa cieku, będąca elementem przyrodniczej złożoności parku pszczyńskiego.
Dzięki naturalnemu charakterowi cieku wodnego, bez znacznej ingerencji człowieka, mogły wytworzyć się tutaj typowe ziołorośla nadrzeczne z łanowo występującym lepiężnikiem różowym, kosaćcem żółtym, pióropusznikiem strusim, strzałką wodną, przytulią czepną, bluszczykiem kurdybankiem i chmielem zwyczajnym, oplatającym pobliskie krzewy i drzewa niczym równikowe liany.
W toni wodnej pojawia się rzęśl hakowata, występująca w czystych, chłodnych i płynących ciekach wodnych. Tworzy tutaj zwarte, podwodne kępy wykorzystywane jako schronienie przez mniejsze ryby i narybek, który z kolei jest wypatrywany z nadbrzeżnych drzew i krzewów przez zimorodka. Od maja do lipca możemy także usłyszeć kukanie przelatującej gżegżółki, czyli kukułki zwyczajnej, która wypatruje komu i gdzie podrzucić do gniazda swoje jaja – jest to przykład pasożytnictwa lęgowego. Zaraz po wykluciu się, kukułcze pisklę rozpychając się, wypycha wszystkie jaja lub już wyklute potomstwo gospodarza z gniazda – naturalny instynkt przypisany temu gatunkowi. Cel jest jeden – maksymalnie skupić na sobie uwagę przybranych rodziców w trakcie karmienia oraz wychowywania.
Ciekawym elementem okolicznego krajobrazu są także kępy olchy czarnej, typowego gatunku drzew dla dolin rzecznych. Jest ona jednym z głównych gatunków budujących drzewostany łęgów olszowo – jesionowych. Jej korę wykorzystywano niegdyś do farbowania tkanin na czarno. Okresowo zalewane, położone nieco dalej od rzeki, leśne rozlewiska zostały przejęte przez szuwary, z dominującą pałką szerokolistną. Roślina ta wykorzystywana jest jako surowiec plecionkarski, jako dodatek we florystyce i do fitoremediacji, a jako roślina ozdobna w architekturze krajobrazu. Czasem nad brzegami można także dostrzec ślady bytności jednego z najbardziej zwinnych zwierząt w parku pszczyńskim i zarazem… lubiącego zabawy, szczególnie ślizganie się po tafli lodu czy zjazd z ośnieżonej skarpy wału – wydry. Świadczą o tym zarówno ślady żerowania (łuski rybie), jak i tropy na śniegu czy błocie. A przy odrobinie szczęścia można także usłyszeć piskliwe nawoływania między osobnikami. Wydra jest szczególnie wrażliwa na zanieczyszczenie środowiska w jakim żyje. Występowaniu gatunku nie sprzyja fragmentacja środowisk. Podlega ochronie.
