Wilgotne łąki i szuwary - zbiorowisko półnaturalnych łąk wykazujących sukcesję ekologiczną

Spoglądając w kierunku południowym, ku otwartym zbiorowiskom szuwarowych zarośli oraz półnaturalnych łąk, dostrzegamy pojawiające się łozowiska wierzby szarej oraz pojedyncze olsze czarne na tle drzewostanów parku pszczyńskiego. Ta mozaikowatość sąsiadujących ze sobą siedlisk stanowi tzw. strefę ekotonową, czyli strefę przejściową pomiędzy dwoma ekosystemami: leśnym i otwartej przestrzeni. Charakteryzuje się ona większym bogactwem występujących tu gatunków, ze względu na przemieszczanie się zwierząt pomiędzy tymi dwoma środowiskami. W związku z czym można tu spotkać bażanta, sarnę, dzika, kunę, czaplę siwą, zimorodka, myszołowa, puszczyka, a wiosną oraz jesienią odpoczywające na przelotach żurawie oraz gęsi. W zagajnikach olszy czarnej zauważyć można, choć prędzej ją usłyszymy – wilgę. Wieczorową porą oraz w nocy nad otwartą połacią łąk polują na owady nietoperze (których wydawane dźwięki o wysokich częstotliwościach mogą być słyszalne przez osoby o doskonałym słuchu). Gęstwiny roślin trawiastych upodobały sobie gryzonie, w tym mysz polna, na które poluje tuta m.in. bocian biały. Pobliże skarp rowów i kanałów oraz łozowiska wykorzystywane są jako miejsce zakładania gniazd z trzcin i traw karczownik ziemnowodny.