Kolejny punkt na trasie to usypana przełomem XVI/XVII wieku ziemna grobla, która jest pozostałością po sztucznie utworzonym Stawie Łąckim, znajdującym się po zachodniej stronie nasypu. Dzisiaj na niej podziwiać można piękne nasadzenia alejowe drzew przydrożnych, ponieważ grobla pełni rolę drogi łączącej dawne folwarki wiejskie, dziś sołectwa: Porębę i Łąkę. Dzięki prowadzonej gospodarce stawowej z hodowlą ryb, okoliczni mieszkańcy czerpali zyski, co stało się jedną z głównych gałęzi ówczesnej gospodarki regionu. A ryby tutaj hodowane zaopatrywały rynki małopolskie – głównie krakowski. Tym samym tereny z gospodarką stawową charakteryzują się urozmaiconym krajobrazem o dużych walorach estetycznych. Stanowią przykład krajobrazu kulturowego, w którym przeplatają się elementy będące efektem działalności człowieka z elementami o charakterze naturalnym.
Drzewostan alei przydrożnej na Grobli Łąckiej tworzą dęby szypułkowe, lipy drobnolistne, buki zwyczajne oraz kasztanowce białe w wieku ponad 150 lat. Przyrodnicza wartość drzew wzrasta wraz z ich wiekiem. Potężnym drzewom tworzącym aleję, bardzo często towarzyszy warstwa krzewów z bzu czarnego, trzemieliny pospolitej oraz dzikich krzewów, jak głogi, które są przebogatą domieszką pomocniczą biocenotycznie tej części parku pszczyńskiego. Czyli należy do gatunków, które dostarczają karmy dla ssaków, ptaków i innych oraz przez swą obecność w drzewostanie umożliwiają istnienie i rozwój pożytecznych owadów (jak np. jarząb pospolity, kalina koralowa, wierzba iwa czy jabłoń dzika, które też można spotkać w kompleksie parku pszczyńskiego).Na tym obszarze spotkamy elementy łęgu olszowo – jesionowego, czyli spośród drzew olszę czarną, a w warstwie krzewów czeremchę zwyczajną, bez czarny, kalinę koralową i trzmielinę zwyczajną. W obrębie runa leśnego dominuje pokrzywa zwyczajna, ale występują także m.in. jasnota plamista, kuklik pospolity, tojeść rozesłana, psianka słodkogórz (pnąca się po pniach drzew i krzewów oraz łodygach roślin), karbieniec pospolity, kostrzewa odległokłosa. Wśród mszaków wyróżnia się płożymeżyk falisty.
W odległości około 1 km na zachód znajduje się 290 – hektarowy Zbiornik Łąka, powstały na rzece Pszczynce w 1988 roku. Ten sztucznie utworzony zbiornik to obecnie niezwykle cenne siedlisko ptaków – stwierdzono tam łącznie 175 gatunków, z czego ponad 100 odbywa tam lęgi.
Z kolei w odległości nieco ponad 3 km na południe, utworzono w 1955 roku jeden z największych zbiorników zaporowych w Polsce – Jezioro Goczałkowickie, które ze względu na potężny obszar zalewowy wynoszący 3 200 ha, zwany jest „Śląskim morzem”. Niewątpliwym walorem przyrodniczym, związanym zarówno z samym zbiornikiem zaporowym, jak i z towarzyszącymi mu mniejszymi stawami, tworzącymi kompleks hodowlany, są siedliska przyrodnicze z niezwykle bogatą awifauną, czyli fauną ptaków. Dotychczas na samym Zbiorniku Goczałkowickim zaobserwowano aż 258 gatunków ptaków, z czego 113 lęgowych. Stanowi to około 50% krajowej fauny ptaków, przez co teren ten jest bardzo atrakcyjny dla ornitologów i miłośników przyrody.
W połączeniu całości krajobrazu hydrologicznego tego regionu wraz z mozaikowatością siedlisk przyrodniczych – tereny te cechuje bogata sieć zależności i współistnienia różnorodności biologicznych.
Olsza czarna
