Kolejny i zarazem ostatni przystanek krótszej trasy „Tropem żubra” ukazuje bardziej naturalny fragment parku zwierzynieckiego – wielopiętrowy, potężny starodrzew. Górne piętra to przede wszystkim dąb szypułkowy i lipa drobnolistna z dość licznie występującym tutaj wiązem szypułkowym oraz olszą czarną w obniżeniach terenu. Obserwowany drzewostan przedstawia fragment lasu, jaki mógł być w przeszłości wizytówką doliny Pszczynki. Choć i on nie pozostał nietknięty – w tym miejscu powinny występować łęgi jesionowo – wiązowe, o czym świadczą liczne, stare wiązy szypułkowe wymagające gleby żyznej oraz bardziej wilgotnych siedlisk. Cechą charakterystyczną dla tego gatunku jest wykształcanie tzw. napływów korzeniowych (wypukłości w dolnej części pnia, powstałej w wyniku nadziemnego wzrostu systemu korzeniowego). Prawdopodobniej jest to wynikiem prowadzenia melioracji wodnych. Przy odrobinie szczęścia można spotkać tutaj sarny.
Dzięcioły parku „Zwierzyniec”
To kolejni charakterystyczni mieszkańcy parku zwierzynieckiego. Można obserwować aż cztery ich gatunki: dzięcioła czarnego (największy europejski dzięcioł), dzięcioła zielonego, zielonosiwego i dużego, którego najłatwiej spotkać. Dzięcioły odbierane są jako pozytywni mieszkańcy lasów, gdyż żywią się owadami atakującymi drzewa. Stąd też ptaki te uważane są za, tzw. „lekarzy lasu”. Ma to jednak także swoją drugą stronę – dzięcioły, aby dostać się do wnętrza drzewa, rozkuwają pnie i konary, stwarzając dogodne warunki infekcji dla patogenów grzybowych, pospolicie nazywanych hubami. Ptaki te potrafią także nakłuwać pnie drzew, aby spijać ich soki. Ciekawostką przyrodniczą jest to, że głównym pokarmem dzięcioła zielonego są mrówki. Dzięcioły pełnią także bardzo ważną rolę w środowisku jako… naturalni deweloperzy. W niezamieszkałych dziuplach, które zostały przez nie wykute, zamieszkują inne gatunki dziuplaków: szpaki, sikory, kowaliki, sowy, a także mniejsze ssaki, jak wiewiórki, nietoperze czy kuny.
Poziomkówka indyjska
Kolejny obcy dla Polski gatunek rośliny, która została sprowadzona do naszego kraju w XX wieku z Azji Wschodniej jako roślina ozdobna. Dorasta do 30 cm wysokości i charakteryzuje się tęgim, krótkim kłączem i długimi, bo metrowymi rozłogami. Jej liście podobne są do liści truskawki i są obustronnie owłosione. Posiada pojedyncze, 2,5 – centymetrowe kwiaty, pojawiające się od wiosny do początku lata. Płatki ma żółte i zaokrąglone na brzegach. Jej owoce przypominają owoce poziomek – są jednak suche i niesmaczne.
