Dzisiejszy kształt bulwarów nadrzecznych w parku zwierzynieckim został nadany w 2005 roku, kiedy to odnowiono wał oraz zwieńczono go kamiennym murkiem oporowym, aby zapobiec zalewaniu parku przez wezbraną rzekę. Wzdłuż niego biegnie malownicza trasa spacerowa. Kamienny murek ma w swojej konstrukcji bardzo istotne dla świata fauny nieduże, pochyłe występy. Umożliwiają one mniejszym zwierzętom przejście tej architektonicznej przeszkody. Jest to bardzo ważne z punktu widzenia prawidłowego funkcjonowania drobnych ssaków, gadów i płazów oraz przyrodniczo korzystne. Zastosowanie takiego rozwiązania umożliwia wędrówkę pomiędzy siedliskami, które są przez nie wykorzystywane na żer, spoczynek czy rozród. Najważniejszą i podstawową zasadą przy tego typu realizacjach w terenie jest reguła, aby nie przerywać ciągłości pomiędzy siedliskami przyrodniczymi.
Podobne znaczenie, co przejścia w murku, mają w ekosystemie także śródleśne miedze, aleje przydrożne, zagajniki śródpolne czy doliny rzeczne – takie miejsca traktowane są jako korytarze ekologiczne. Umożliwiają one migrację zwierząt, zapewniają przepływ genów i trwałość populacji zagrożonych gatunków, ochronę lub odbudowę bioróżnorodności.
Obecnie dolina Pszczynki pełni dla ryb rolę korytarza regionalnego, ale dobrze znany w przyrodzie jest przykład ryb dwuśrodowiskowych, które swoje tarło odbywają w górnych odcinkach rzek, a na co dzień zamieszkujących ich dolne partie. Sama Pszczynka w parku pszczyńskim nieco spowalnia swój nurt, co sprzyja powstaniu zbiorowiska potocznie zwanych „lilii wodnych”, a faktycznie przedstawiciela rodziny grzybieniowatych – grążela żółtego. Z kolei na brzegu częstym bywalcem jest trzmielina zwyczajna, która na jesieni prezentuje swoje intensywnie, różowo – pomarańczowe owoce. Można też dostrzec na brzegach rzeki rośliny obcego pochodzenia – niecierpka drobnokwiatowego, jak i okazałego niecierpka gruczołowatego.
Porastające wały rzeki drzewa są z kolei źródłem pokarmu naszego największego krajowego gryzonia – bobra europejskiego.
