Pszczyna nie bez powodu zaliczana jest do najpiękniejszych miast południowej Polski. To niezwykłe miasto od lat przyciąga turystów, urzekając ich swoją malowniczą scenerią, niepowtarzalną atmosferą i bogatą historią, sięgającą początków Polski Piastów. Największą atrakcją turystyczną jest Muzeum Zamkowe, będące dawnym zamkiem książęcym, zaliczane do najwspanialszych zespołów parkowo-pałacowych w kraju.
Zabytkowy Park Pszczyński rozciąga się na powierzchni 156 ha i obejmuje Park Zamkowy, Park Dworcowy oraz Dziką Promenadę. Na terenie parku Zamkowego, wśród rozlewisk rzeki oraz bogatego starodrzewu i krzewów wkomponowano zabytkowe obiekty małej architektury (dwór Ludwikówka, pawilon herbaciany na wyspie, brama chińska, piwnica lodowa, kapliczki i mosty łukowe). W Parku Dworcowym znajduje się skansen – Zagroda Wsi Pszczyńskiej, zaś dużą część Dzikiej Promenady zajmuje starannie utrzymane pole golfowe oraz Pokazowa Zagroda Żubrów.
W bezpośrednim sąsiedztwie Muzeum Zamkowego oraz parku znajduje się starówka, której układ urbanistyczny przetrwał od średniowiecza – od rynku otoczonego kamieniczkami, ratuszem oraz kościołami odchodzą wąskie, pełne uroku uliczki, w tym główny deptak Pszczyny – ulica Piastowska, u wylotu której znajduje się Muzeum Prasy Śląskiej.
Zabytkowy Park Pszczyński na przestrzeni wieków zmieniał kompozycyjnie swój charakter. Jeszcze 250-300 lat temu założenie parkowe przylegające bezpośrednio do pałacu książąt pszczyńskich posiadało styl ogrodów francuskich, jak to było wówczas modne wśród koronowanych głów europejskich. Swój angielski, naturalistyczny charakter, park uzyskał dopiero na przełomie XIX/XX wieku za sprawą książąt Hochberg von Pless. Takie otoczenie i spójny styl parku zamkowego, który płynnie przechodzi w bardziej dziksze, zachodnie rejony i ostatecznie w tereny leśne – zachowały się po dziś dzień.
Wszystkie żubry rejestrowane są w tzw. Księgach Rodowodowych Żubrów. Spisywane są osobniki żyjące w hodowlach zamkniętych, półwolnych oraz ze stad wolnościowych. W Polsce wolne populacje występują m.in. w Puszczy Białowieskiej, Bieszczadach, Puszczy Knyszyńskiej, w zachodniej Polsce oraz Lasach Janowskich czy Puszczy Rominckiej.
Księga Rodowodowa Żubrów jest historycznie pierwszą tego typu ewidencją dzikiego gatunku na świecie. Początki prac przygotowawczych do pierwszego wydania sięgają 1923 roku, czyli czasów restytucji gatunku, a pierwszy zeszyt ukazał się w roku 1932. Obecnie księga wydawana jest corocznie. Jej redakcja wraz z archiwum dokumentacyjnym mieści się w Białowieskim Parku Narodowym.
